یادی از استاد محمدرضا لطفی؛ قلندر موسیقی ایران

به گزارش ایرنا، استاد محمدرضا لطفی نامی محبوب و پرطرفدار در ایران زمین بود، قافله سالار موسیقی اصیل ایرانی که نامش علاوه بر موسیقی با مردمداری گره خورده است و بدون شک از موثرترین چهره‌های موفق موسیقی ایران به شمار می‌رود که در ذهن مردم با «ایران ای سرای امید»، «کاروان شهید»، «برادر بی‌قراره» و «عشق داند» تداعی می‌شود.

پدر و برادر نخستین استادان قلندر موسیقی ایران

محمدرضا لطفی ۱۷ دی ۱۳۲۵خورشیدی در گرگان از پدر و مادری معلم و عاشق موسیقی متولد شد؛ از کودکی با خوانندگی و نوازندگی تار پدر و تار نوازی برادر به دنیای موسیقی ورود پیدا کرد و در این راه از راهنمایی‌های آنها بهره‌ها گرفت.

وی در گرگان تحصیلات عمومی‌ خود را گذراند و سپس برای فراگیری ساز تار راهی تهران شد و در هنرستان موسیقی ثبت نام کرد و نزد بزرگانی چون حبیب الله صالحی، علی اکبر شهنازی و حبیب الله شهبازی به آموختن موسیقی پرداخت و با دعوت حسین دهلوی به عنوان نوازنده تار در ارکستر صبا به فعالیت پرداخت.

کسب جایزه نخست موسیقی دانان جوان در سن ۱۸ سالگی

استاد لطفی در سال ۱۳۴۳ وقتی که ۱۸ سال داشت با کسب جایزه نخست موسیقی دانان جوان درخشید و در جامعه موسیقی ایران شناخته شد.

او سال ۱۳۵۲ موفق به ورود به دانشکده هنرهای زیبای تهران شد و سال دوم حضور در این دانشکده به عضویت گروه علمی دانشکده موسقی درآمد و زیر نظر استادانی چون نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی پرورش یافت و مدرک کارشناسی خود را با نوشتن رساله موسیقی آوازیِ ایران – مکتب اصفهان و تبریز کسب کرد و در همان‌جا به عنوان استاد دانشگاه شروع به تدریس کرد.

تشکیل گروه شیدا و چاووش درآغازین سال های پیروزی انقلاب

این استاد برجسته موسیقی کشور صاحب اندیشه ای هنرمندانه و مردم مدار بود که با جسارتی ستودنی از پیله شور و خلاقیت ذاتی خود به پروانگی تواضع و مردم دوستی دست یافت، استاد لطفی بخش مهمی از روند جریان سازی موسیقی سنتی این سرزمین کهن محسوب می‌شد که درآغازین سال های پیروزی انقلاب به راه اندازی و بنیانگذاری گروه شیدا، کانون فرهنگی و هنری چاووش پرداخت و گام ارزنده ای در تعلیم و بازنوازی ردیف های موسیقی ایرانی برداشت.

این قافله سالار موسیقی سنتی ایران همچنین در سال ۱۳۷۲ (مکتب خانه میرزاعبدالله یا همان هنرستان آزاد موسیقی) موسسه‌ای آموزشی را برای تعلیم ساز و آواز ایرانی با متد تاریخی آن یعنی سینه به سینه (شفاهی) تشکیل داد.

محبوبیت استاد لطفی در بین مردم و شاگردانش

استاد لطفی، که تمام زندگی‌ خود را تلاش، دقت و وسواس در موسیقی مقامی و ردیف به‌جا مانده از میراث‌داران موسیقی کهن و آموزش به شاگردان وقف کرده و عمرپر ثمر خود را با سازی از جنس شور و عرفان دمساز می‌نمود، هنرمندان بسیاری از جمله مجید درخشانی، صدیق تعریف، حمید متبسم و حسین بهروزی‌نیا را تربیت کرد.

از ماندگارترین و محبوبترین آثار استاد لطفی در ذهن مردم ایران می‌توان به «ایران ای سرای امید»، «کاروان شهید»، «برادر بی‌قراره» و «عشق داند» اشاره کرد.

آهنگساز و نوازنده ی چیره دست تار و سه تار ایرانی با هنرمندانی چون حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، علی‌اکبر شکارچی، محمدرضا شجریان، شهرام ناظری و هوشنگ ابتهاج همکاری های چشمگیری داشت و در کنار تار و سه‌تار، کمانچه، دف، نی و سنتور نیز می‌نواخت و به مدت ۲ سال، ریاست پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران را بر عهده داشت.

برگزاری تورهای کنسرت در سراسر جهان

لطفی سال ۱۳۶۵ از ایران رفت و به فعالیتش طی سال‌های متمادی در خارج از کشور ادامه داد و با برگزاری کنسرت هایی در سراسر اروپا و آمریکا از جمله در سوئد، بلژیک، سوئیس، ایتالیا و آمریکا یکی از مفاخر شناخته شده موسیقی اصیل ایرانی شد و و هر جا سخن از هنر موسیقی ایرانی بود نام این استاد پرآوازه می‌درخشید.

اما میل همیشه بازگشت آنقدر در وجود او زنده بود که بالاخره سال ۱۳۸۵ به ایران برگشت و با تربیت شاگردانی در مکتب خانه میرزا عبدالله و ثبت آثاری در مؤسسه آوای شیدا به فعالیت هنری خود ادامه داد.

سرانجام استاد

استاد محمدرضا لطفی صبح روز جمعه ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۳ خورشیدی بر اثر بیماری سرطان در ۶۷ سالگی در بیمارستان پارس تهران چشم از جهان فرو بست و صبح دوشنبه ۱۵ اردیبهشت ماه در شهرستان گرگان با حضور اقشار مختلف مردم و شماری از مسوولان تشییع و طبق وصیتش در زادگاه خود”محله سرچشمه، لاله سیزدهم خیابان شهدای گرگان” به خاک سپرده شد.