مهشید گودرزیان- کامل روی صندلی جاگیر نشده بودم که انگار برای اطمینان از درستی مقصد ثبت شده در نقشه، پرسید: -آفتاب؟ -بله…آفتاب موهای ضخیم و بلند یک دست مشکی اش را از پشت بسته بود و هم ریتم با موزیک، سر و موها را آزادانه با هم در هوا تکان میداد: «تو شبیهت دیگه نیست رو زمین، خاکی و ساده و چفت همیم، تو یه تیکه قلب منی نمی شه از دلم دل بکنی، آخه تو همه دار و ندار منی…» به چراغ قرمز نرسیده بودیم ...