پریشهر، “شهر پری” یک شهر انتزاعی نیست، اتوپیا نیست، مدینه فاضله نیست… واقعی واقعی واقعیه… همین جاست. روی همین نقشه کناره همین خزر یه شهر واقعی با یک خیابون اصلی و هزار تا پسکوچه با کلی چهره فرهیخته و نامدار و یه عالم خرابکاری های قدمت دار و یه عالم هم خرابکاری های جدید و مبتکرانه!ایده ی پریشهر از یک قبرستون شروع شد… یک قبرستون قدیمی… درهم و برهم. فاقد هرگونه امکانات بهداشتی و غسالخانه ای که معلوم نیست خروجی فاضلابش حتی، به کجا می ریزد و انبوه علف های هرزی که گاه شانه به شانه زائرین اهل قبور می زنند. پری شهر ما لای همین علف های هرز در قفسی سرد و آهنی سالهاست که غریب و ساکت و بی ادعا آرمیده و حالا ما نام او را بر سر در این پایگاه خبری حک کرده ایم که شاید تکرار نامش تکانی باشد بر اراده متولیانی که عمدا یا سهوا چشم بر این فخر جامعه پزشکی بسته و در معرفی اش کوتاهی ها کرده اند.

بانو سکینه پری همدانی اولین جراح زن ایرانی است. او در سال ۱۲۸۱در باغچه سرای شوروی متولد شد. در سن سی و یک سالگی در رشته جراحی تخصص گرفت و پنج سال در بیمارستانهای شوروی به طبابت پرداخت . او پس از مرگ پدر و مادر(ایرانی اش) رهسپار ایران شد. در بازگشت به ایران در آزمونی برای گرفتن اجازه طبابت شرکت کرد و در سال ۱۳۱۳ اجازه کار گرفت. آشنایی او به زبان ترکی سبب شد تا پیشنهاد شیلات برای کار در قره سو را بپذیرد و بدین ترتیب ۱۴ سال در این شهر زندگی و ازدواج کرد.دکتر سکینه پری در بندرگز و گرگان مطب دایر کرد و به طبابت پرداخت. گفته می شود کمک به مستمندان و بینوایان برای مردم این دیار از سوی وی یادآور نقش آلبرت شواریتزر برای مردم آفریقا بود.او در طول حیاتش خدمات ارزنده ای به مردم این خطه ارائه کرد و حالا مزارش که می توانست با اندکی خلاقیت و هوشمندی منشأ رشد و تحولاتی در همان منطقه باشد، گم و غریب در گورستان بندرگز رها شده. بندرگزشهر پری است. در پریشهر، علاوه بر پرداخت و انعکاس رخدادهای استان، از بندرگز و تحرکات و داشته ها و نداشته هایش ویژه تر خواهید خواند…